اسرائیل

پس از اعلام توقف آتش میان نیروی هوافضای ایران و نیروی هوایی رژیم صهیونیستی، انگاره ای پدید آمد که ای کاش زمینه و مقدمات سیاسی - نظامی طوری فراهم بود تا با عدم پذیرش این پیشنهاد، تداوم حملات را تا انهدام و ازاله کامل رژیم پیش می بردیم و کار را یکسره می نمودیم. احتمالا چنین تصوری خیلی رویا پردازانه و آوانگارد به نظر می رسد و هر ذهنی خود را از ابتلا به چنین ساده انگاری های راهبردی مبرّا می داند. اما واقعیت آن است که در پسِ برخی از تحلیل ها و تجویزهایی که در ۶۵۰ روز پساطوفان الاقصی تا به امروز، به صورت گاه و بی گاه مطرح می شود، شبهی از همین تصوّر وجود دارد.

اولا به این فرض توجه کنید تا در تحلیل اوضاع دچار خطای برداشت نشویم: هویت و سبک جنگ کردن اسرائیل بر ترس است. علت اینکه در غزه زن و بچه می کشد نیز همین است. تا چشم ها را پر کند. تا قدرت دیدن را بگیرد. تا نظام محاسباتی من و شما را بهم بریزد. دچار کپ کردن ذهن شویم. علت زدن رسانه ملی نیز به همین دلیل بود. در چند روز اول دستش از هر جهت خالی بود. لازم بود چشم ها را پر کند و به رسانه بیاید. لذا رسانه را زد تا بزور رسانه ای شود. اما همین هم برگشت و به صورتش خورد.

این گروه که آمدند در بیت‌المقدس و این فجایع را انجام می‌دهند، ابزاری هستند برای اینکه یک نظام سلطه به نام آمریکا نابود شود.

اسرائیل به دلیل محدود بودن وسعت جغرافیایی، به چند میدان نفتی و گازی، نیروگاه برق و پالایشگاه اندک وابسته است. کوچک‌ترین ضربه‌ به این زیرساخت‌ها، اسرائیل را با چالش جدی رو به رو خواهد کرد.