ایامی است که ایران و جهان با خشکسالی شدیدی مواجه و نزول رحمت الهی متوقف گردیده است اما چرا برخلاف تجربه صدهاساله گذشته، اکنون هیچ تلاش و مطالبه موثری از طرف مردم و مسئولین برای بارش باران از مسیرهای مادی و معنوی صورت نمی‌پذیرد؟

پاسخ در اندیشه اقتصادی مقام معظم رهبری و شعارهای سال‌های اخیر یعنی «تولید» به عنوان ستون فقرات اقتصاد در دنیا و توشه آخرت مردم است.

جامعه‌ای که مولد نیست و زمینی ندارد و بذری نمیکارد و مزرعه‌ای را آبیاری نکرده و درختی را سیراب نمی‌نماید؛
جامعه‌ای که با بیل و داس و کلنگ غریبه است و زمینی را شخم نزده و از بوی کود فراری است و غذای ارگانیک سالم نه میپزد و نه میخورد نیازی به باران ندارد!

جامعه سفته‌باز بورسی و ارزی و طلایی و رمزارزی و دلالان مسکن و واردکنندگان خودرو و حتی جامعه کارمندان دولت و کارگران مزدبگیر صنعتی که مالکیتی بر ابزار تولید و منفعتی از سود آن ندارند، نیازی به باران ندارند که برای باریدن آن مثل نماز باران امام رضا در خشکسالی خراسان یا حاجی کلباسی در قحطی اصفهان یا سید خوانساری در خشکی قم، پاشنه در خانه اهل بیت و علما را برای قرائت نماز باران از جا در بیاورند و روزه بگیرند و توبه کنند..

باران برای این جامعه غیرمولد به جای رحمت الهی، زحمت الهی است که باعث ترافیک و سیل و تعطیلی بازارها می‌شود!

در نگاه کلان حتی راهکار بارش باران هم سرمایه‌گذاری برای تولید و چاره کار در اجرای اصول اقتصادی قانون اساسی خواهد بود.

✍️ سیدامیرحسین حسینی